Projekt, w którym jestem zaangażowana, dotyczy nauki języka francuskiego na poziomie A2–B2 i ma na celu wsparcie nauczycieli, którzy uczyli się języka w przeszłości, ale z różnych powodów ich edukacja została przerwana oraz daje możliwość wizytowania szkół we Francji.

Powstanie bibliotek szkolnych

Początki bibliotek szkolnych we Francji sięgają XIX wieku, kiedy to edukacja zaczęła odgrywać coraz większą rolę w kształtowaniu społeczeństwa. W 1862 roku wprowadzono „Biblioteki Szkolne” (bibliothèques scolaires) w szkołach podstawowych, mające na celu zachęcenie dzieci do czytania. Początkowo były to niewielkie kolekcje książek o charakterze religijnym i moralizatorskim, które miały promować edukację narodową oraz patriotyzm.

Po II wojnie światowej, w latach 50. i 60., Francja zaczęła kłaść większy nacisk na modernizację systemu edukacji. W tym okresie powstały bardziej zorganizowane biblioteki szkolne, które obejmowały szeroki zakres literatury – od książek przygodowych po publikacje naukowe. Biblioteki te stały się częścią państwowych wysiłków na rzecz promowania kultury czytania oraz zwiększania dostępu do książek dla wszystkich uczniów. Lata 70. przyniosły kluczową zmianę w funkcjonowaniu bibliotek szkolnych. Wprowadzono CDI (Centre de Documentation et d'Information), czyli Centrum Dokumentacji i Informacji, które miało pełnić rolę wszechstronnego centrum wiedzy w szkołach. CDI oferowało uczniom dostęp do książek, czasopism, artykułów oraz materiałów audiowizualnych. Funkcja CDI wykraczała poza tradycyjną bibliotekę, stając się miejscem nauki, dokumentacji i pracy badawczej. W latach 80. i 90. XX wieku, CDI zaczęły wprowadzać technologie komputerowe, co umożliwiło katalogowanie zasobów oraz ułatwiło dostęp do informacji.